Komentarz ukazał się w magazynie Liberte!
Nasi mędrcy w Senacie RP nareszcie przemówili w Imię Boże! W poprawce do nowej ustawy medialnej upomnieli się o zasady i fundamenty, zapisując obowiązek wspierania chrześcijańskiego systemu wartości w mediach. Chwała Najwyższemu! Jednakże, zapewne przez nieuwagę albo kierując się pospolitym uzusem językowym bądź żargonem jednego z wyznań, niefortunnie nazwali względy bojaźni Bożej, o które tak słusznie się upominają. Czymże są bowiem „wartości chrześcijańskie”? Każde dziecko odpowie: to wiara w Boga osobowego kochającego ludzi i w jego Prawo, to miłość bliźniego i posłuszeństwo nakazom Dekalogu. Czy ktoś jest przeciw? Nie widzę. Czy ktoś ma wątpliwości, że kult Boga-osoby, który ukochał ludzi i dał im Prawo, z Dekalogiem na czele, jest jądrem judaizmu oraz Starego Testamentu, tysiąc lat starszego niż chrześcijaństwo? Nie widzę. A więc czemuż to owe prastare zasady wiary akurat chrześcijanom przypisywać mielibyśmy w szczególności? Czemu mielibyśmy zwać je akurat chrześcijańskimi, fałszywie sugerując, że to chrześcijanie dopiero zaczęli je praktykować albo że praktykują je bardziej niż inni? Byłoby to bodaj mało skromne i niezbyt uprzejme w stosunku do tych, którym owe wartości objawiono na długo przez Jezusem i Janem. Nazywajmy rzeczy po imieniu! A imię wartości Dekalogu i przykazania miłości to właśnie judaizm. Tak to więc oto, Panie Senatorki i Panowie Senatorowie, brzmieć powinien Wasz pobożny dezyderat: „wartości żydowskie w polskiej ustawie medialnej!”.
Po tej małej korekcie historyczno-językowej, pozwolę sobie rzucić światło na zbawienną praktykę egzekwowania nowej ustawy. Po pierwsze pozwoli ona oszczędzić ok. 10% kosztów działalności mediów. W Dekalogu zapisano bowiem nakaz świętowania szabatu, co oznacza, iż w sobotę ani puszczać ani oglądać telewizji nie można. Mamy więc od razu z głowy cały dzień. I to tylko z powodu jednej senackiej poprawki. (Jeszcze sześć poprawek i w ogóle rozwiązalibyśmy problem mediów publicznych raz na zawsze!) Kolejne korzyści wynikają ze spodziewanych przepisów wykonawczych do nabożnej ustawy. Oto zarządy mediów, „w wykonaniu ustawy” będą musiały zwracać się do kompetentnych władz z prośbą o konsultacje, czy aby programy, które zamierzają nadać, są dostatecznie żydowskie. Tak na przykład, gdyby jakiemuś redaktorowi przyszło do głowy zrobić program, w którym mówiłoby się o podziemiu aborcyjnym, a ktoś zadałby w nim nieopaczne pytanie, czy ścisły zakaz aborcji na pewno przynosi więcej dobrego niż złego, to szef redakcji mógłby zwrócić się do Naczelnego Rabina Polski z zapytaniem, czy aby materiał jest wystarczająco żydowski.Rabin z pewnością nie odmówiłby swej opinii, i jeśli tylko redaktorzy pojęliby jego łamaną polszczyznę, to już koszer i wartości w kieszeni! Alleluja! Albo jakby inny jaki redaktor, poruszony wieścią, iż w USA wykryto w ostatnich latach kilkaset przypadków molestowania dzieci przez księży katolickich, zadał pytanie „a jak to jest w Polsce – gorzej czy lepiej, niż w Stanach?”, to Pan Rabin Naczelny zaraz by znalazł w Biblii stosowny werset i powiedział nam, czy stawianie takich pytań obraża wartości żydowskie, czy może wcale nie. Jaki proste stanie się nasze życie medialne! Wszystko wyjaśni nam nasz rabbi – choćby przez telefon z Nowego Jorku lub Jerozolimy! Nie mogę się już doczekać, aż posłowie nasi przyjmą w imieniu narodu polskiego nowe, pobożne i koszerne prawo medialne. Nareszcie będę mógł włączyć TVP bez obawy, że wleje mi się do domu pedalstwo, rozwody, eutanazja, aborcja, cycki i liberalizm in vitro! Mój rabbi mnie ustrzeże. Chwała Najwyższemu w Niebie!
